Rozdział 2

Był dzień po wielkim finale Ligi Mistrzów. Kasia leżała w swoim łóżku w końcu postanawiając posłuchać zaleceń lekarza. Gardło bolało ją niemiłosiernie, emocje dnia wczorajszego i gorączka rozsadzały głowę. Była jeszcze jedna rzecz nie dająca jej spokoju. Wspomnienie oczu Andrzeja Wrony, w które przez kilka sekund wpatrywała się z bardzo bliskiej odległości. Odwróciła głowę w lewo i zatrzymała wzrok na spoczywającym na szafce nocnej zeszycie. Wzięła go do ręki i po raz kolejny otworzyła na kartce z numerem siatkarza. Nie miała pojęcia co robić. Po chwili zastanowienia sięgnęła po telefon. Już miała dzwonić do osoby, która zawsze pomagała jej znaleźć rozwiązanie w najtrudniejszej nawet sytuacji, kiedy usłyszała dzwonek do drzwi. Zastanawiała się kim mógł być niespodziewany gość. Zwlekła się z łóżka, dość niechętnie opuszczając miękki i ciepły azyl i podreptała otworzyć. Kiedy ujrzała kto stoi w progu uśmiechnęła się szeroko

- Martuś, jak ja się stęskniłam! Nawet nie wiesz jak się cieszę, że jesteś! - zawołała Kasia mimo bolącego gardła, przytulając przyjaciółkę.

- Ja też się stęskniłam. - uśmiechnęła się Marta. - W końcu dostałam trochę wolnego, więc od razu spakowałam torbę i jestem.

- Wiesz, że właśnie miałam do ciebie dzwonić? Mam mały dylemat i chciałam poprosić o pomoc.

- Widzisz, ja czułam kiedy powinnam przyjechać. - zażartowała przyjaciółka.

Kasia wzięła torbę swojego gościa i zaniosła ją do pokoju. Później dziewczyny skierowały się do kuchni, gdzie ruda włączyła ekspres aby przygotować kawę.

Marta usiadła na jednym z krzeseł przy stole. Jej długie, brązowe włosy lekkimi falami spadły na twarz. Dziewczyna jednym ruchem odgarnęła je za ucho i powiedziała:

- No to teraz opowiadaj co się stało.

- W sobotę, ledwo doszłyśmy pod Atlas Arenę, Lena zauważyła Wronę. Później w przerwie między meczami byłam pogratulować chłopaków i jak wracałam na miejsce, to zderzyłam się z nim na schodach. - zaśmiała się Kasia - Na drugim meczu byłyśmy bardziej skupione na Wronie, a nie na boisku. Zaczęłyśmy mu robić zdjęcia i jestem pewna, że to zauważył, bo na kilku ewidentnie widać, że patrzy się w obiektyw. Ale to jest pikuś w porównaniu z tym co się stało później.

- A co się stało? Mów, bo mnie ciekawość zżera! - ponaglała Marta.

- Po meczu Lena poprosiła mnie, żebym jej załatwiła autograf. No więc podeszłam do niego, ładnie się uśmiechnęłam. Podpisał mi tą kartkę, po czym spojrzał mi prosto w oczy, przewrócił stronę i napisał coś jeszcze. Oddał mi zeszyt ze słowami ''mam nadzieję, że z tego skorzystasz'' i sobie poszedł. - zrelacjonowała ruda, nie potrafiąc ukryć emocji.

- Ale co on ci tam napisał? Kasiek no! Mów!

- Dał mi swój numer telefonu.

Na chwilę w kuchni zapanowała cisza. Dziewczyny zignorowały pstryknięcie, oznaczające, że kawa jest już gotowa. Kasia siedziała na krzesełku wpatrując się w swoje dłonie, Marta natomiast miała wzrok utkwiony w przyjaciółce.

- Andrzej Wrona dał ci swój numer telefonu?! Ten Andrzej Wrona? - wykrztusiła w końcu Marta.

- No tak, ten sam. - Kasia nie wytrzymała i parsknęła śmiechem, widząc minę szatynki.

- Ty szczęściaro. Dzwoniłaś już?

- No właśnie nie. Zastanawiam się czy w ogóle powinnam. Nie uważasz, że to troszkę dziwna sytuacja? - wyraziła swoje wątpliwości ruda.

- Jasne, że powinnaś! Myślisz, że on rozdaje swój numer na prawo i lewo? Coś musiało go skłonić, żeby dać go zupełnie nieznajomej. - przekonywała ją przyjaciółka, a potem dodała zupełnie innym tonem - Zrobisz, jak będziesz chciała, ale nie ciekawi cię to? Masz, może jedyną w życiu, szansę, żeby poznać Wronkę. Bez ryzyka nie ma zabawy.

- No niby tak... Ale kurde, nie mogę gościa zrozumieć. Co to miało być? Miłość od pierwszego wejrzenia? - zironizowała Kasia. Widząc, że Marta unosi brew i otwiera usta by odpowiedzieć. Ze śmiechem uderzyła przyjaciółkę w ramię – Nawet nie próbuj gadać głupot.

Chwilę później dziewczyny wygodnie usadowiły się na kanapie w salonie Kasi. Każda trzymała w ręku kubek z kawą i dużą ilością śmietanki. Mimo tego, że ostatni raz spotkały się niecały miesiąc wcześniej i do tego niemal codziennie do siebie dzwoniły czy pisały SMS-y, i tak miały sobie wiele do powiedzenia. Kolejne dwie godziny upłynęły im na opowieściach, wspomnieniach i niekontrolowanych wybuchach śmiechu.

- Do kiedy zostajesz? - zapytała Kasia.

- W klubie mam wolne do końca tygodnia, więc w czwartek wieczorem będę musiała wyjechać.

Dziewczyny przyjaźniły się już dobre kilkanaście lat. Połączyła je wspólna pasja - siatkówka. Poznały się przez przypadek, zaczęło się od rozmowy przez Internet, później przyszedł czas na pierwsze spotkanie. Okazało się, że mają ze sobą bardzo dużo wspólnego. Ich więź okazała się bardzo silna, ze zwykłej znajomości udało im się stworzyć niezniszczalną przyjaźń. Były dla siebie jak siostry i teraz nie wyobrażały sobie życia bez tej drugiej. Obie miały pracę, która ograniczała możliwość częstszych kontaktów, jednak im to nie przeszkadzało. Marta tak jak przyjaciółka postanowiła związać swoje życie z siatkówką i była Marketing Menagerem w zespole AZS-u Częstochowa.

- Kurczę, jakbyś uprzedziła, że przyjedziesz, zrobiłabym jakieś zakupy. - powiedziała w pewnym momencie Kasia. - A tak moja lodówka świeci pustkami. Chyba muszę skoczyć do sklepu.

- O nie, nie, nie. Jesteś chora i nie ma mowy, żebyś wychodziła gdzieś z domu. Ja pójdę i nawet nie próbuj się ze mną kłócić. - odparła natychmiast Marta.

Po krótkiej sprzeczce ruda uległa pod siłą argumentów przyjaciółki.

- Dobra, to ja jadę. - chwilę później szatynka była już gotowa, w jednej dłoni dzierżąc listę zakupów, a w drugiej kluczyki od samochodu Kasi. - A ty przez ten czas zadzwoń do Wrony. - puściła oczko przyjaciółce i zniknęła za drzwiami.

Ruda zaśmiała się pod nosem i zaniosła kubki po kawie do kuchni. Chwilę się zawahała, po czym ruszyła do swojego pokoju, gdzie wygrzebała z fałdów kołdry swój telefon. Sięgnęła po leżący na biurku zeszyt, który odrzuciła tam kiedy usłyszała dzwonek do drzwi. Drżącą dłonią wystukała numer Andrzeja na klawiaturze swojego telefonu. Już miała odłożyć go z powrotem, gdy w jej głowie rozbrzmiały słowa przyjaciółki ''Bez ryzyka nie ma zabawy''.

- W sumie... Nie mam nic do stracenia. - mruknęła do siebie i nacisnęła zieloną słuchawkę.

Przez chwilę w bezruchu wsłuchiwała się w głuchy sygnał, bojąc się nawet oddychać. Wypuściła powietrze z płuc i podeszła do okna. Liczyła kolejne sygnały wpatrując się w przechadzających się za oknem ludzi. Trzeci... Czwarty... Oparła się plecami o ścianę z ręką nadal utkwioną przy uchu. Piąty... ''Może to wcale nie jego numer? Może to jakiś głupi żart?'' Szósty... ''No jasne, co ty sobie myślałaś. Że Wrona od tak dałby ci swój numer?'' Siódmy... ''Niezłą musiał mieć zabawę jak pomyślał, że udało mu się nabrać jakąś naiwną kibickę.'' Ósmy... Kasia przeklęła w myśli swoją głupotę i już miała się rozłączać, kiedy usłyszała w słuchawce głos, przez który jej serce na chwilę stanęło.

- Tak, słucham?

- Cześć, tu... nieznajoma, którą obdarowałeś wczoraj na Final Four swoim numerem. - odpowiedziała Kasia, usiłując powstrzymać lekkie drżenie głosu i mając nadzieję, że Wrona go nie wyczuje. Widok twarzy chłopaka, który wciąż tkwił w jej głowie raczej tego zadania nie ułatwiał.

Na chwilę, która dla dziewczyny wydała się wiecznością, po drugiej stronie zapadła cisza. ''Widzisz, teraz pomyśli sobie, że jesteś nienormalna. Idiotka, idiotka, idiotka.'' - myślała, coraz bardziej się denerwując.

- Nawet nie wiesz jak się cieszę, że dzwonisz. Byłem prawie pewny, że uznasz mnie za jakiegoś psychola. - do uszu rudej dobiegł śmiech siatkarza i aż przysiadła z wrażenia.

- Wiesz, miałam takie same obawy. - również się zaśmiała, a po niezręcznej atmosferze nie było ani śladu. - Wiesz, nie ukrywam, że jestem bardzo ciekawa czym sobie zasłużyłam na takie względy.

- Szczerze mówiąc... - zaczął Andrzej, po czym westchnął i dokończył - Nie mam zielonego pojęcia. Po prostu... Kiedy zobaczyłem cię tam na hali pomyślałem, że chciałbym jeszcze kiedyś cię spotkać.

Kasia z wrażenia zaniemówiła i na chwilę zapomniała jak się oddycha. Po tym pierwszym szoku przyszła jednak pewna wątpliwość - a co jeśli on zwyczajnie kłamie?

- No... szczerze mówiąc tego się nie spodziewałam. - zaśmiała się, żeby ukryć zdenerwowanie. - Wziąłeś pod uwagę fakt, że mogę mieszkać na drugim końcu Polski?

- Tak i dlatego dałem ci numer, żeby mieć chociaż cień szansy na ponowny kontakt. Ale mam nadzieję, że tak nie jest?

- Może nie drugim końcem, ale sporawy kawałek do Bydgoszczy mam.

- Więc skąd jesteś? - dociekał siatkarz, a kiedy Kasia nie odpowiadała przez chwilę, szybko dodał - Proszę, nie myśl, że jestem jakimś zboczeńcem, psychopatą czy kimś w tym stylu. Mówię najzupełniej szczerze, nie mam pojęcia co mną wtedy kierowało. Po prostu chciałbym cię poznać.

''Mów tak dalej, a zaraz spakuję torbę i wsiądę w auto i obiorę kierunek na Bydgoszcz...'' - pomyślała ruda, szybko jednak odrzuciła te myśli.

Mimo, że nie znała osobiście Andrzeja, to... jakaś część jej, była przekonana, że mówi prawdę i to nie jest żaden żart czy podstęp.

- Z Bełchatowa. - odparła w końcu.

- Więc nie jest tak źle. - usłyszała i niemal wyczuła, że chłopak się uśmiecha. - W przyszłym sezonie będę tam na pewno nie raz. Ale nie ukrywam, że wolałbym spotkać cię wcześniej.

- Wiesz co... Chyba mam dla ciebie dobrą wiadomość... - zaczęła trochę niepewnie Kasia, która nagle sobie o czymś przypomniała.

- Zamieniam się w słuch. - odparł Andrzej z wyczuwalnym zaciekawieniem w głosie.

- Podejrzewam, że w przeciągu, powiedzmy... miesiąca się spotkamy. Pewnie w chwili, w której nie będziesz się tego spodziewał.

- Jak to tajemniczo brzmi... - westchnął Wrona. - Zdradzisz jeszcze jakiś szczegół?

- Nie. Nie ma tak dobrze. - zaśmiała się dziewczyna.

- Jesteś okropna. Teraz nie będę mógł skupić się na przygotowaniu do play-offów, bo będę zachodził w głowę o co ci chodziło. - odparł siatkarz z udawanym oburzeniem w głosie.

- Jasne, jasne. Bujać to my, ale nie nas, panie Wrona. Mówię ci, spotkamy się szybciej niż ci się wydaje.

- Mam nadzieję. Nawet nie wiesz jak żałuję, ale muszę kończyć, bo spóźnię się na trening. - ruda nie była pewna, czy w głosie siatkarza wyczuła smutek, czy był to tylko wytwór jej wyobraźni.

- Ja też żałuję. Miło się rozmawiało. - odpowiedziała.

Już miała się rozłączać, gdy usłyszała jeszcze:

- Poczekaj. Zdradzisz mi chociaż swoje imię? Niestety, nadal nie wiem o tobie nic, nawet jak się nazywasz.

- Ja za to wiem o tobie sporo, ale takie już uroki bycia siatkarzem - zaśmiała się - A na imię mam Kasia.

- Piękne imię, należące do pięknej dziewczyny. A więc miłego dnia, Kasiu. - chłopak pewnie nie zdawał sobie sprawy, że właśnie przyprawia swoją rozmówczynię o palpitacje serca.

- Miłego dnia. - pożegnała się dziewczyna, kiedy była w stanie normalnie mówić.

W słuchawce usłyszała odgłos oznaczający koniec połączenia. Spojrzała na swoją trzęsącą się dłoń i zaśmiała pod nosem. Nie miała pojęcia co się z nią działo, ani czy dobrze robi. Położyła się na plecach na miękkim łóżku, utkwiwszy wzrok w kalendarzu, który znajdował się na przeciwległej ścianie. Jeszcze tylko tydzień...

******

- Czekaj... A co jest za tydzień? - zapytała Marta.

Kiedy rozpakowywały zakupy, zrobione przez szatynkę, Kasia streściła jej przebieg rozmowy z Andrzejem.

- Za tydzień jest Benefis*. - odparła ruda.

- Skąd wiesz, że Delecta przyjedzie w podstawowym składzie?

- Musi! Ja rozumiem, że to tylko towarzyski mecz, ale... Kurde, serio bym chciała go znowu zobaczyć.

Kasia znieruchomiała na chwilę z kartonem mleka w dłoniach i pogrążyła się w rozmyślaniach. Wyrwał ją z nich dopiero śmiech przyjaciółki.

- To musi być fajne uczucie. Wrona zakochał się w tobie od pierwszego wejrzenia. - powiedziała szatynka, starając się brzmieć poważnie.

- Zakochał od razu... Powiedział, że chciałby mnie poznać.

- Bo facet się nie przyzna od razu. Oni mają problemy z okazywaniem uczuć. – tonem znawcy zawyrokowała Marta.

Na chwilę zapadła cisza i słychać było tylko szelest torebek foliowych i trzask zamykanych szafek.

- Masz rację - powiedziała w pewnej chwili ruda - To naprawdę bardzo fajne uczucie.

Odpowiedział jej wybuch śmiechu, do którego zaraz się dołączyła. Przez kolejne minuty dziewczyny pogrążyły się w dyskusji na temat Andrzeja. Głównie skupiały się na zaletach jego wyglądu. Kilka chwil później siedziały znów na kanapie w salonie. Każdą z nich już bolał brzuch z nadmiaru wesołości, jednak w żaden sposób nie potrafiły się opanować. Każde ich spotkanie przynajmniej po części tak wyglądało. Owszem, kiedy trzeba, potrafiły być poważne, rozmawiały o ważnych rzeczach, wspierały siebie nawzajem. Ale zawsze były wesołe i uwielbiały żartować, a kiedy były razem prawie wszystko stawało się powodem do śmiechu.

- Idziesz ze mną jutro na trening? - zapytała Kasia, kiedy minął już napad ''głupawki''.

- Ja? Ale czemu? - nie zrozumiała przyjaciółka.

- No bo jutro chłopaki mają trening przed południem, a słyszałam od Nawrockiego, że niektórzy są lekko obolali i pytał czy nie dałabym rady tam zajrzeć na trochę.

- No dobra, ale co ja mam do tego?

- To, że nie chcę, żebyś siedziała w domu sama.

- W sumie... Każda okazja, żeby bezczelnie pogapić się na Miśka Winiarskiego jest dobra. - powiedziała Marta, szczerząc zęby w uśmiechu.

- Takiej odpowiedzi się spodziewałam. - odwzajemniła gest Kasia.

* W Benefisie Tomasza Wójtowicza i Lecha Łasko udział brały drużyny Skry Bełchatów oraz Jastrzębskiego Węgla. Na potrzeby opowiadania przyjmijmy, że była tam również Delecta Bydgoszcz i AZS Częstochowa.