Rozdział 9

- Gdzie ty mnie prowadzisz? – zapytał ze śmiechem siatkarz, posłusznie idąc za Kasią.

- Zaraz zobaczysz. – odparła krótko.

Szli teraz jakąś piaszczystą, leśną drogą, a zabudowania już jakiś czas temu zostawili za sobą. Zupełnie nieznana okolica jednak zupełnie nie przeszkadzała Andrzejowi, bo całkowicie zaufał rudej i szedł za nią wiedziony ciekawością, ale nie tylko. Gdzieś głęboko czuł, że za tą dziewczyną mógłby pójść nawet na koniec świata i uznałby to za świetny pomysł.

- Jesteśmy na miejscu. – powiedziała Kasia, ogarniając wzrokiem okolicę.

Stali pod ścianą lasu, na skraju niedużej polany, która jeszcze nie zdążyła się dobrze zazielenić. Kilka metrów dalej znajdował się zbiornik wodny. Jego brzegi porastały zeszłoroczne trzciny, a po powierzchni pływały nenufary. Od razu było widać, że nie jest to miejsce przeznaczone do kąpieli. Niemniej jednak okolica sprawiała bardzo ładne wrażenie. Było tu spokojnie i cicho. Choć tereny były atrakcyjne, zima ledwie odpuściła i ludzie jeszcze nie byli zbyt chętni do spacerów. Ich strata. Przejrzysta woda lśniła w promieniach wiosennego słońca. Andrzej stał w miejscu, podążając wzrokiem za dziewczyną, która kierowała się w stronę niedużego, drewnianego pomostu. Kiedy dziewczyna stanęła na jego krańcu, odwróciła się w stronę chłopaka i rozpostarłszy ramiona powiedziała z uśmiechem:

- Witam w piękniejszej części Bełchatowa.

Wrona odwzajemnił gest i zaraz znalazł się obok swojej „przewodniczki”. Bez namysłu usiedli na mostku.

- Nic specjalnego, wiem. Gdybyśmy mieli troszkę więcej czasu, zabrałabym cię na Wawrzkowiznę, ale tutaj też lubię spędzać czas.

- W spokoju, ciszy, bez tego miejskiego zamieszania. – pokiwał głową Andrzej – Ja wychowałem się w Warszawie, więc jestem na to bardziej uodporniony. Ale z drugiej strony kiedy wyjeżdżam do jakiegoś małego miasteczka czy na wieś, mam wrażenie, że to zupełnie inny świat.

- Nie mogłabym chyba mieszkać w Warszawie. Za głośno, za tłoczno i w ogóle wszystko „za”. Ale wieś też by mi nie do końca odpowiadała. Potrzebuję równowagi między jednym a drugim. Tutaj w Bełchatowie jest mi całkiem dobrze. – uśmiechnęła się.

- A skąd jesteś?

- Z najcudowniejszego miasta na świecie. – widząc pytający wzrok chłopaka, dodała – Z Sieradza. Przecież to oczywiste.

- Byłem tam tylko raz, no chyba, że przejazdem też się liczy. – przyznał się.

- Wiesz co to znaczy? – zapytała Kasia z zawadiackim uśmiechem, a siatkarz pokiwał przecząco głową – Trzeba to szybko nadrobić. Zabiorę cię tam kiedyś, jak wygospodarujemy sobie w końcu trochę wolnego.

- Sezon już niedługo się kończy, wiec na pewno znajdzie się trochę czasu. Oboje zasłużyliśmy na urlop. I chętnie spędzę go z tobą w Sieradzu. Pod warunkiem, że pokażesz mi go… swoimi oczami, jeśli rozumiesz o co mi chodzi.

Dziewczyna pokiwała głową. Wróciła myślami do lat swojego dzieciństwa. Przez jej myśli przewinęła się cała masa obrazów, widziała ludzi, miejsca, zdarzenia. Nie potrafiła powstrzymać uśmiechu, który wypełzał na jej twarz. Nie raz myśląc o tym, pragnęła powrócić do tamtego czasu beztroski. Zniknął on nagle, zaczęła dorastać, zmieniały się priorytety. Przyszedł czas na odkrywanie swoich pasji, na pierwsze poważne decyzje, pierwsze miłości. Teraz kiedy patrzyła na to przez pryzmat minionych lat, dochodziła do wniosku, że miała bardzo udane życie. Sieradz był jej miejscem na ziemi, tam się urodziła, tam rozwijała, ale też od tamtego miasta uciekła na pewnym etapie swojego życia, gdyż wiązał się z bolesnymi wspomnieniami.

- O czym myślisz? – głos chłopaka wyrwał ją z zamyślenia.

Wrona siedział naprzeciwko niej, a jego oczy od dłuższego czasu utkwione były w twarzy dziewczyny. Patrząc na jej uśmiech, sam nie mógł powstrzymać się przed odwzajemnieniem gestu.

- O życiu. Konkretniej o tych 19 latach życia, spędzonych w moim raju na ziemi.

- Więc dlaczego stamtąd wyjechałaś? I to dość szybko.

- Uciekłam. Nie potrafiłam poradzić sobie z problemami, a wszystko dookoła mi o nich przypominało. Zdałam maturę i wyjechałam jak najdalej. Czyli do Łodzi. – zaśmiała się.

Siatkarz pokiwał tylko głową, nie chcąc być zbyt natrętnym. Sam nie lubił być ciągnięty za język, więc postanowił poczekać na to aż ruda powie coś więcej lub zmieni temat. Ona za to prowadziła wewnętrzną walkę, nie wiedząc, czy dzielenie się wspomnieniami będzie dobrym pomysłem. Czuła, że Andrzej to wspaniały facet i miała przeświadczenie, że może powiedzieć mu wszystko. Z drugiej jednak strony nie chciała psuć nikomu nastroju. Ostatecznie jednak zwyciężyło serce.

- Pamiętasz jak wspominałam o tym, że miałam krótki epizod z grą w siatkówkę? – kiedy zobaczyła, że kiwa głową, kontynuowała – Zaczęłam całkiem wcześnie, bo jak miałam 16 lat, grałam już w drugiej lidze. Spędziłam w tym klubie dwa i pół roku. Dorosłam tam siatkarsko, mimo że nie była to najlepsza drużyna na świecie, pomogła mi się rozwinąć. Podobno byłam całkiem dobra. Pamiętam jak dziś, kiedy po jednym meczu w okręgówce podszedł do mnie jakiś gościu z PTTS-u Piła i powiedział, że jeśli do końca sezonu będę grać tak jak teraz, to mogę z miejsca podpisać kontrakt.

Uśmiechnęła się do siebie. W zamyśleniu zaczęła skubać kawałki zmurszałego drewna na końcu pomostu, starając się dobrać odpowiednie słowa. Po chwili popłynęły jak wezbrana rzeka, a z każdym kolejnym Kasia czuła jakby z jej serca spadał ciężar, z którym wciąż żyła.

- Ale to wszystko byłoby za piękne. Coś się musiało spieprzyć. W moim przypadku było raz, a porządnie. Pod koniec sezonu zmienił nam się trener. To był człowiekiem, który… zdecydowanie zbyt ambicjonalnie podchodził do prowadzenia nas. Nie obchodziło go to co mówimy, jak się czujemy. Trzeba było zacisnąć zęby i grać dalej, bo tylko wygrywanie miało znaczenie. Wydawało mi się wtedy, że to wszystko ma sens. Kiedy ktoś mówił, że mocniejszy trening jest jedynym sposobem na zwycięstwo. Byłam całkowicie przetrenowana, mój organizm był totalnie wyniszczony przez wzmożone tempo. Pewnego pięknego dnia, grałyśmy mecz, dość ważny z resztą. Wyskoczyłam za którymś razem do ataku, odbiłam się od ziemi i chwilę później leżałam na boisku zwijając się z bólu. Dziewczyny odwiozły mnie do szpitala, a tam lekarz potwierdził to co wszyscy przeczuwali – mój zdewastowany Achilles nie wytrzymał takiego obciążenia. Przeszłam operację, dostałam gips. Ze względu na fakt, że klub nie miał wielkich możliwości finansowych, nie mogłam liczyć na zbyt duże wsparcie. Ale oni olali mnie całkowicie, trener nawet raz nie zainteresował się tym jak się czuję. Musiałam radzić sobie całkowicie sama. Gdyby nie to, że wspierały mnie Lena i Marta, to nie mam pojęcia co by się ze mną teraz działo. Nie widywałyśmy się zbyt często, bo jedna siedziała w Łodzi, druga w Częstochowie, ale zawsze mogłam na nich polegać, potrafiły rzucić wszystko, żeby mi pomóc. Ale i tak było mi cholernie ciężko. W dodatku moi rodzice od zawsze uważali, że siatkówka nie jest dla mnie, że sobie nie poradzę i w ogóle nie powinnam zaczynać się w to angażować. Tata uważał, że nie jestem odpowiednio dobra, a mama, że to całkowita strata czasu i powinnam się skupić na jakimś 'pożytecznym zajęciu'. Kiedy doznałam tej kontuzji, niby mnie pocieszali, ale co drugie słowo wtrącali 'Wiedzieliśmy, że tak będzie, uprzedzaliśmy'. Nie mogli, jak wszyscy normalni rodzice powiedzieć tych kilku denerwujących słów, tych pustych obietnic, że będzie dobrze, oni woleli mnie jeszcze dobić. Nie mogłam tam zostać. W Sieradzu trzymała mnie tylko szkoła, byłam ledwo miesiąc przed maturą. Zmusiłam się, żeby ją zdać i zaraz po egzaminach wyjechałam do Łodzi. Nie czułam nawet potrzeby, żeby dokończyć rehabilitację. Od tamtej pory moje relacje z rodzicami zdecydowanie się ochłodziły.

- Wiem, że może ci się to wydawać banalne i że robię z tego dużo większą sprawę niż jest w rzeczywistości. Ale dla mnie to był ogromny cios i do tej pory te wspomnienia bolą. Siatkówka była, nadal jest, dla mnie wszystkim. Stracenie możliwości gry było dla mnie jak wyrok śmierci. Dopiero zaczynałam się w to wdrążać, wszyscy przepowiadali mi świetną przyszłość. I... nagle wszystko się skończyło. - Kasia wzruszyła ramionami, a jej głos zadrżał.

Przełknęła ślinę i zamrugała kilkakrotnie oczami, chcąc pozbyć się nieprzyjemnego pieczenia. Odwróciła głowę, spoglądając na przeciwległy brzeg bagna. Poczuła, że Andrzej dosiada się obok niej, a po chwili objęły ją jego silne ramiona. Na początku siedziała zupełnie bez ruchu, jednak w końcu coś w niej pękło. Również objęła siatkarza, opierając jednocześnie głowę na jego klatce piersiowej. Pozwoliła kilku pojedynczym łzom wypłynąć spod wpółprzymkniętych powiek. Z jednej strony ulżyło jej, że powiedziała mu o tym wszystkim, ale z drugiej pozwoliła wspomnieniom znów wypłynąć na powierzchnię.

- Wcale nie uważam, że przesadzasz. - odezwał się Andrzej po dłuższej chwili milczenia, nieśmiało gładząc dziewczynę po włosach. - Nawet nie wyobrażam sobie jak musiałaś się czuć. Podziwiam cię, że mimo wszystko znalazłaś sposób, żeby wrócić.

Ona odsunęła się nieco i podniosła głowę. Lekko jeszcze szklistymi oczami odszukała spojrzenie Wrony. Patrzyli na siebie przez kilka długich sekund, po czym dziewczyna nieco się pochyliła by pocałować chłopaka w policzek.

- Dziękuję. Za wszystko. Za to, że poświęciłeś cały dzień żeby tu przyjechać, za to, że mnie wysłuchałeś. I za całą masę innych rzeczy.

- Nie dziękuj mi, bo zupełnie nie masz za co. W sumie to powinienem cię przeprosić, że zacząłem temat. - odparł.

- Nawet nie próbuj. Chyba potrzebowałam rozmowy na ten temat z tobą. Chyba cieszę się, że wiesz o wszystkim, a oprócz Marty i Leny jesteś pierwszą osobą, której wszystko opowiedziałam. - ruda uśmiechnęła się lekko, po czym westchnęła i ocierając twarz ze śladów łez, dodała - Ale już koniec mojego smęcenia. Jest cudowny dzień, my siedzimy razem w cudownym miejscu i w ogóle świat jest tak cudowny, że nie można myśleć o niczym złym.

Andrzej zgodził się ze słowami Kasi. Z uśmiechem na ustach odchylił się do tyłu, nadal ją obejmując, przez co chwilę później leżeli obok siebie na chłodnej powierzchni pomostu. Utkwili wzrok w jasnym niebie i zajęli się rozpoznawaniem kształtów chmur.

- Jej, Andrzej, już 18. Musimy się zbierać, bo będziesz po nocy jeździł. - powiedziała Kasia po trzech godzinach spędzonych w jednym z jej ulubionych miejsc. Podniosła się do pozycji siedzącej.

- Oj tam, nic mi nie będzie. - odparł, bawiąc się włosami dziewczyny. - Nie chcę jeszcze jechać.

- Bez dyskusji, panie Wrona. - energicznie wstała i wyciągnęła do siatkarza dłoń. - Nie ma opcji, że w nocy będziesz wracał do domu. Chodź.

Z niewiadomych dla siebie przyczyn, siatkarz uległ dość szybko, co wcześniej mu się raczej nie zdarzało. Nie miał zamiaru sprzeczać się z Kasią, a dodatkowo ucieszył go fakt, że dziewczyna choć troszkę się o niego martwi.

Tym razem droga do centrum miasta, a konkretniej pod halę Energię minęła im jakoś szybciej. Zdecydowanie za szybko. W końcu nadszedł ten długo odkładany moment pożegnania. Andrzej po raz kolejny przytulił Kasię i trwali tak przez dobrą minutę.

- Jeszcze raz dzięki za wszystko. - uśmiechnęła się ruda i wspiąwszy się na palce, pocałowała go w policzek.

- Ja też dziękuję i nie mogę doczekać się końca sezonu. Już zaczynam tęsknić. - zaśmiał się.

W końcu Wrona wsiadł to swojego auta i odpalił silnik, a dziewczyna przeszła na drugą stronę ulicy. Odwróciła głowę i chwilę odprowadzała wzrokiem samochód. Kiedy zginął za zakrętem, przyspieszyła nieco kroku i już po kilkunastu minutach była w domu. Ledwo weszła do mieszkania, zobaczyła ogromny bałagan. Zawartość kilku szuflad w kuchni i szafek w salonie była całkowicie wyrzucona, przez poranne poszukiwania kluczy i innych ważnych rzeczy. Kasia zrezygnowana zdjęła płaszcz, odłożyła torbę i systematycznie zaczęła z powrotem układać rzeczy. Po uprzątnięciu ich zmyła naczynia, o których zapomniała po wczorajszej kolacji. W końcu stanęła w drzwiach swojego pokoju. Ogarnęła wzrokiem otoczenie i zrezygnowana usiadła na łóżku. Pomieszczenie wyglądało jak po przejściu tornada. Ubierając się w pośpiechu, zmasakrowała nieco ułożenie rzeczy na półkach w szafie, a niektóre w nieładzie leżały na podłodze. Łóżko było niezaścielone, kołdra częściowo spadła na podłogę, a na nią wysypana była zawartość małej szufladki z etażerki. Sama szufladka również leżała obok. Kasia nie miała najmniejszej ochoty teraz sprzątać. Jednak nie mogła zostawić pokoju w takim stanie. Siedząc na łóżku, zaczęła z powrotem uzupełniać szufladkę.

Mimo tego bałaganu i świadomości, że ma przed sobą cholernie dużo pracy, na jej twarzy wciąż gościł uśmiech. Czas spędzony z Andrzejem był naprawdę cudowny i żałowała, że musiał się skończyć. Na samo wspomnienie jego oczu, głosu czy śmiechu czuła dziwny skurcz w żołądku. Nie wiedziała co się z nią dzieje.

Kasia włączyła radio i zaczęła porządkować porozrzucane ubrania. W pewnej chwili usłyszała długi dźwięk dzwonka. Wstała i ruszyła w stronę drzwi, zastanawiając się kto to może być. Uchyliła je i wyjrzała na klatkę, jednak tam nikogo nie było. Już miała wrócić do sprzątania, gdy zauważyła coś na ziemi. Kiedy rozpoznała co to jest wybuchnęła głośnym śmiechem. Otóż na wycieraczce siedziała wiewiórka. Dokładnie ta sama pluszowa wiewiórka, którą widziała z Andrzejem w sklepie. Usłyszała gdzieś w dole trzask drzwi klatki schodowej. Wzięła wiewiórkę i wróciwszy do mieszkania, podbiegła do okna w swoim pokoju. Zdążyła zauważyć, jak Wrona zatrzaskuje drzwiczki swojego auta i powoli rusza spod bloku. Kasia przysiadła na parapecie i spojrzała na maskotkę. Przypomniała sobie chwilę, kiedy dyskutowali pod sklepem i jej twarz od razu rozświetlił uśmiech.

__________________________

Udało mi się wyrobić w terminie, choć poprawianie tego rozdziału naprawdę mi nie szło.Gwoli wyjaśnienia - nie byłam nigdy w Bełchatowie, opis tworzony na podstawie zdjęć i map znalezionych w google. Jeśli czyta to ktoś z tego miasta i czuje się urażony jakimiś nieścisłościami - bardzo przepraszam. Dzisiejsza część wyjątkowo długa, co zawdzięczacie mojej Marcie :) Ale coś za coś - dziesiątka prawdopodobnie będzie nieco krótsza niż zazwyczaj.

Mam nadzieję jednak, że się podoba i zostawicie po sobie jakiś ślad ;) Przy okazji chciałabym zaprosić na mój drugi blog Sport okiem Rudej, do którego link znajdziecie w zakładkach na górze.

Trzymajcie się cieplutko! :)